David Lang (VS, 1957) is een van de meest opvallende componisten van zijn generatie, medeoprichter van het Amerikaanse ensemble Bang on a Can en een pionier in het verkennen van de grenzen tussen genres. Zijn werk kenmerkt zich door een indrukwekkende mix van diepgang, helderheid en complexiteit, met een onmiskenbare drang om de conventies van de klassieke muziek te doorbreken. Langs composities zijn geladen met emotie, variërend van de hypnotische tot de onheilspellende, altijd met een intense directe kracht die zowel de uitvoerders als het publiek uitdaagt.
​
Lang heeft een uitgebreide catalogus voor stem, wat deze avond bijzonder maakt, want we richten ons volledig op zijn vocale muziek. Een van de hoogtepunten van het concert is Let Me Come In, een werk dat deel uitmaakt van een serie die Lang de afgelopen jaren heeft geschreven, waarin hij verschillende literaire filters toepast op de tekst van het bijbelse Hooglied. Dit werk start met een vers uit de King James-vertaling, waarin de vrouw wacht op het geklop van haar geliefde. Lang onderzoekt in Let Me Come In niet alleen de spanning van wachten, maar ook de kracht van vertalingen, misinterpretaties en culturele verschuivingen die de betekenis van de tekst beïnvloeden.

Voor EMC is David Lang een perfecte match. Zijn vermogen om de grenzen van muziek en interpretatie te verkennen, sluit aan bij de kernwaarden van EMC: het doorbreken van conventies, het benadrukken van de technische mogelijkheden van de musici, en het verkennen van de diepere lagen van de menselijke ervaring.​

​The Street is een muzikale verkenning van de intense symboliek en het emotionele gewicht van de kruisweg, waarbij elk van de veertien bewegingen een eigen karakter draagt. Dit stuk combineert Muhly's moderne compositiestijl met de poëtische teksten van Alice Goodman, die inspirerende aanwijzingen geven voor elk muzikaal gebaar.
De harp is in dit werk niet alleen een instrument, maar symboliseert ook de fysieke last van de kruisweg. Muhly omschrijft de harp als een menselijke aanwezigheid, met elke noot en beweging een echo van de gebeurtenissen uit het Passieverhaal. Muhly beschrijft de harp als een wezen dat zowel kwetsbaar als krachtig is: het formaat, bijna dat van een mens, en de spanning in de snaren brengen de lijdensweg op een voelbare manier dichtbij.
Stef Van Vynckt is een Belgische harpist die de expressieve grenzen van de harp verlegt, van verfijnde texturen tot krachtige, schurende klanken en rauwe, punk-geïnspireerde energie. Zijn samenwerkingen met vernieuwende stemmen in de nieuwe muziek—waaronder Dai Fujikura, Leilehua Lanzilotti, Christopher Cerrone, Alexander Schubert, Elena Rykova en Jason Eckardt —blijven de hedendaagse harp opnieuw definiëren. Met optredens bij ensembles zoals Ensemble Modern en op gerenommeerde podia en festivals, waaronder Bang on a Can's LOUD Weekend bij MASS MoCA, Classical:NEXT en cresc… Biennale für aktuelle Musik, brengt Stef een onbevreesde, gedurfde benadering naar elk project.

Extended Music Collective presenteert Translating Myself and Others, met wereldpremières voor fluit, cello en harp van onder andere Pulitzer Prize finaliste Leilehua Lanzilotti en Jason Eckardt.

Leilehua Lanzilotti’s compositie, Translating Myself and Others, is geïnspireerd door het gelijknamige boek van Jhumpa Lahiri. Het werk verkent thema's als verbondenheid, ballingschap en de complexe metaforen van vertaling – niet alleen in taalkundige zin, maar ook cultureel. Elk deel van de compositie is gebaseerd op een unieke invalshoek uit Lahiri’s boek, zoals "deuren openen en sluiten" of "experimenteren met kwetsbaarheid". Lanzilotti slaat met innovatieve technieken en klanktexturen bruggen tussen de instrumenten en verkent wat vertaling betekent in muziek.

Jason Eckardt’s werk, Between the sphinx and the bank vault, there is a taut thread that pierces the heart of all poor children, is gebaseerd op Federico García Lorca’s gedicht Danza de la muerte. Dit gedicht, geschreven in 1929 tijdens Lorca’s verblijf in New York, reflecteert op de beurscrash en de Grote Depressie. Eckardt vertaalt Lorca’s emotionele beelden naar een krachtig geluidslandschap, waarin de spanningen en echo’s van het verleden een hedendaagse urgentie krijgen.
​
Deze werken bieden een boeiende reflectie op vertaling, geschiedenis en de menselijke conditie, gepresenteerd in vernieuwende kamermuziek.

​la pluie pleure
effleure ce qu’il y a de plus haut
trace les chemins que tant d’autres ont empruntés
recouvre d’un voile les arbres aimés,
ceux qui murmurent des mélodies sacrées

dans le silence

la montagne chante
les lignes du vent
la douceur de la terre qui absorbe chacun de nos pas
nos poumons qui s’accordent dans l’immensité
sur laquelle tant d’âmes ont veillé

celle qui cueille, celle qui sème,
celle qui fait naitre ce qui nous ai prêté

​Marie Lévêque

J’ai respiré... J’ai respiré pour... à cause de...
Een mens ademt. Soms onhoorbaar, soms luidkeels. Soms heel intiem, soms extreem uitwendig. 

Maar wat betekent het om vandaag te ademen? Wat betekent het om vandaag te leven, of net niet te leven?

Siebe Thijs (1999) creëert een interdisciplinaire muziektheatervoorstelling op tekst van Sony Labou Tansi (1947 - 1995), een Congolese dichter die tot de Afrikaanse avant-garde kan gerekend worden. Zangeres Herlinde van de Straete (1999) en muzikanten Stef Van Vynckt (harp) en Nathalie Van Meirvenne (fluit) van EMC - Extended Music Collective verklanken en verbeelden een inwendige zoektocht naar het bestaan, naar het onderbewuste van de mens en zijn interactie met de buitenwereld. Abstracte videobeelden van visueel kunstenaar Paulius Šliaupa (1990) en elektronische soundscapes gaan in interactie met de vraagstellingen van de drie personages op het podium.
​
in samenwerking met

met steun van